W każdy etap życia człowiek powinien wkraczać z pełną świadomością zmian, które należy zaakceptować, z dobrym nastawieniem, ukierunkowaniem na eksponowanie i wykorzystywanie zalet każdej z faz. Przygotowanie do nieuchronnej dla każdego starości, w Polsce nadal pozostaje w cieniu zainteresowania, a w mentalności społecznej funkcjonuje stereotyp klęski z nią związanej. Aby zaakceptować starość trzeba ją poznać i zrozumieć, bowiem korzystając z doświadczeń osób starszych można ostatni etap ich życia uczynić pogodnym, szczęśliwym, wypełnionym satysfakcjonującą aktywnością i akceptacją otoczenia.

Wszyscy doskonale wiemy, co to jest starość. Jednak, kiedy przychodzi ją zdefiniować, okazuję się, że tak samo jak w przypadku innych zdawałoby się oczywistych pojęć, precyzyjne określenie nasuwa wiele trudności. Więc starzenie się to długotrwały, stopniowo rozwijający się proces, w wyniku, którego powstają w organizmie, obok zmian atroficznych, nowe mechanizmy zapewniające utrzymanie przy życiu jednostki w danych warunkach. Starość jest nieuniknionym etapem w życiu człowieka i ma charakter statyczny, natomiast starzenie się jest procesem, a więc zjawiskiem dynamicznym.

Dziś coraz więcej osób po przejściu na emeryturę lub rentę w dalszym ciągu jest aktywna zawodowo, działa w różnych organizacjach społecznych. Należy pamiętać, że aktywność w szerokim tego słowa znaczeniu jest czynnikiem najskuteczniej hamującym starcze zniedołężnienie. Aktywność i kontakty społeczne są naturalnymi ludzkimi potrzebami, towarzyszącymi każdej z kolejnych faz życia. Są właściwie kołem napędowym życia, którego zatrzymanie na siłę może być równoznaczne ze śmiercią. Dla wielu, którzy nie potrafili przygotować się do swojej starości i nie mogą w tym względzie liczyć na pomoc społeczeństwa, odejście od pracy zawodowej oznacza marazm i utratę sensu życia. jest jednak jedynym wyznacznikiem jakości życia na emeryturze. Jakość życia na emeryturze wyznaczona jest zespołem komplementarnie powiązanych ze sobą czynników: materialnych, warunków bytu, stanu zdrowia, poczucia użyteczności, akceptacji otoczenia.

Starość niesie za sobą także liczne schorzenia, których leczenie wykracza poza ramy doraźnej pomocy ambulatoryjnej. Starzenie się ludności stawia przed służbą zdrowia ogromne zadania, jako, że przesunięcie w czasie trwania życia ludzkiego wiąże się ze wzrostem liczy osób obłożnie chorych , niedołężnych, kalekich, wymagających ciągłego leczenia i opieki. Zagrożenie zachorowalnością na miażdżycę, choroby układu krążenia, oddechowego, zakaźne, pasożytnicze, nowotwory, urazy, zatrucia znacznie wzrasta po 60 roku życia, co wiąże się z potrzebą odpowiedniej liczby placówek leczenia otwartego i zamkniętego. Dolegliwości charakterystyczne dla ludzi w okresie starzenia się bywają źródłem poczucia samotności np.: utrata wzroku, słuchu, uniemożliwia dłuższe czytanie, oglądanie telewizji i ogranicza obszar komunikowania się z otoczeniem. Człowiek stary zupełnie inaczej traktuje swoje dolegliwości niż osoba młoda. Zdaje sobie sprawę, że łatwo mogą one przejść w stan chroniczny, przewlekły, w dotkliwym stopniu ograniczyć jego możliwości życiowe. W naszym społeczeństwie człowiek stary czuje się często bezwartościowy i przygnębiony, zaś starzenie objawia się zauważalnym obniżeniem zdolności sensomotorycznych (wzrok, słuch, ruchliwość i siła mięśni).

Ponieważ rodzina odgrywa doniosłą rolę w życiu starszego pokolenia, nie może być zastępowana przez instytucje państwowe i organizacje społeczne (jeśli oczywiście jest to możliwe) lecz powinna z ich strony uzyskiwać wsparcie w wypełnianiu wobec starszego pokolenia swych moralnych i prawnych obowiązków. Wszelkie działania państwa powinny koncentrować się na tym, by jak najdłużej człowiek starszy żył z rodziną. Instytucjonalne formy opieki zapewnić mogą wyżywienie, utrzymanie czystości, świadczenia lekarskie, ale nigdy nie zastąpią serdecznych i przyjacielskich uczuć rodziny. Uważam, że wiele zależy od nas ludzi młodych, to właśnie my najbardziej powinniśmy pomagać ludziom starszym. Dobra organizacja życia ludzi starszych w społeczeństwie, utrwalenie pozytywnych stereotypów starości to inwestycja procentująca na rzecz obecnych i przyszłych pokoleń emerytów, to inwestycja historyczna, wyznaczająca poziom kultury każdego ze społeczeństw.